"My Laughing Seagull" (Julia)

I know
and You know
you're my laughing seagull—
how you make that sound ring, drip-clink-chime!
right into my heart you wring rapture's ache

Well?
Yes.
Exactly!
Like a hungry kitten lapping
after
I've drunk my fill

For I am both your torment and milk
at once—
this noose-tangle in our bowl of an apartment

Yet sometimes
when between us
voluntary bed-captivity and chains remain

I tickle you just so

Reading in darkness
owl-spectacles on my nose
to You
in a clanking ghost-voice
I recite this Jack-approved seagull soup recipe:

Take one seagull
Remove innards and feathers
boil two hours
Don't discard the broth
Add fresh water
Boil again
Then—
peaceably—
you may discard
both bird
and pot entire
every bone infected with rancid blubber-stink!

You've always kept watch
I've always repented
Sworn:
"Never again!"

Only at dawn do you smile forgiveness

My laughing seagull

My winged beacon...

*Jack London

2011/2013

Meine Lachmöwe (Julia)

Ich weiß
und Du weißt
dass Du meine Lachmöwe bist
Und wie du diesen Klang erklingen lässt – pling-plang-plong!
direkt in mein Herz drückst du Wonneschmerz

Na wie?
Ja.
Genau!
Wie ein hungriges Kätzchen schmeichelst du
nachdem
ich mich vollgesoffen habe

Denn ich bin deine Qual und Milch
in einem –
ein wahrer Würgegriff hier in der Schüssel Wohnung

Doch manchmal
wenn zwischen uns
freiwillige Bettgefangenschaft und Kette herrscht

Kitzle ich dich so

Ich lese im Dunkeln
mit Eulenbrille auf der Nase
dir
mit knöchriger Geisterstimme
dieses Rezept für Möwensuppe* nach Jack vor:

Nimm eine Möwe
Entferne Innereien und Federn
koch zwei Stunden
Schütt die Brühe nicht weg
Gieß neues Wasser zu
Koch weiter
Danach
in aller Ruhe
kannst du wegwerfen
den Vogel
und den Topf gleich mit
bis in die Knochen vom Tran durchgestunken!

Du hast immer gewacht
Ich habe immer bereut
Geschworen:
"Nie wieder!"

Erst am Morgen lächelst du verzeihung

Meine Lachmöwe

Mein geflügelter Leuchtturm...

• Jack London

2011/2013

Naurulokki (Juliale)

Minä tiedän
ja Sinä tiedät
että olet Naurulokkini
Ja kuinka soitat sitä ääntä tip-tap-plink!
suoraan sydämeeni puristaen mielihyvän kipinää

No miten?
Niin.
Aivan!
Kuin nälkäinen kissanpentu nuoleskelee
juuri jälkeen
minun juomisen litkuttelun

Sillä olen Sinun tuskanne ja maidonne
yhdessä kerralla -
kirjaimellisesti kaulansolmu tässä kulhossa asunnossa

Mutta joskus
kun välillämme
on vapaaehtoinen sänkypaini ja ketju

Kutitan Sinua näin

Luen pimeässä
pöllönlasit nenälläni
Sinulle
kumisevella aaveäänellä
tämän Jackin*
lokkilientä reseptin:

Ota yksi lokkilintu
Puhdista sisälmykset ja höyhenet
keitä kaksi tuntia
Älä kaada lientä
Lisää vettä
Keitä lisää
Sen jälkeen
Rauhallisesti
Voit heittää pois
Linnun
Ja kattilan kokonaan
Traanin haju tarttuu jokaiseen luuhun!

Olet aina valvonut
Minä olen aina katunut
Vannonut:
"En enää tee!"

Vasta aamulla hymyilet anteeksiantoa

Naurulokkini

Siipieni Majakka...

• Jack London

2011/2013

Моя Чайка-Хохотушка (Juliale)

Я знаю,
и Ты знаешь,
что Ты — моя Чайка-Хохотушка.
И как же звенит этот звук — кап-кап-дзинь!
прямо в сердце щемящий восторг.

Ну как?
Да.
Точно!
Как голодный котёнок ты тычется
после
того, как я напьюсь.

Ведь я — Твоя мука и молоко
в одном флаконе —
хоть петлю на шее вьёшь в этой квартире.

Но иногда,
когда между нами
добровольный постельный плен и цепь,

Я щекочу Тебя вот так.

Читаю в темноте,
совиные очки на носу,
Тебе
дребезжащим голосом призрака
этот рецепт чаячьей похлёбки *от Джека:

Возьми одну чайку.
Очисти от потрохов и перьев,
вари два часа.
Не выливай бульон.
Долей свежей воды.
Вари ещё.
После этого
спокойно
можно выбросить
и птицу,
и кастрюлю целиком.
Пронзит до костей вонь ворвани!

Ты всегда прощала.
Я всегда каялся.
Клялся:
"Больше не буду!"

Только утром улыбнёшься снисходительно.

Моя Чайка-Хохотушка.

Мой крылатый Маяк...

• Джек Лондон

2011/2013

"Gifting Yourself"

Offer yourself beliefs—

the truest kind,

like blooms you’ve tended alone.

Day upon day,
as evenings slip into dawn’s arms—
you fortify your soul.

2011

"Selbstgeschenk" (Thavet Atlas (2011)

 

Überzeugungen schenk dir –
jene reinen
wie selbstgepflanzte Blüten.

Tag um Tag,
wenn Abende in Morgen stürzen –
errichtest du in dir Festung.

Itselleni lahjaksi

Anna itsellesi uskomuksia -
heitä vilpittömiä
kuin omakätisiä kukkia.

Päivä päivän jäljestä,
ilta aamun kynnykselle -
rakennat sisääsi varmuuden.

2011

"Un regalo a te stesso"

Fatti dono di convinzioni –
quelle sincere
come fiori coltivati da te.

Così, giorno dopo giorno,
e nelle cadute della sera verso l’alba –
costruisci in te sicurezza.

2011

"Подарок себе"

Подари себе убеждения —

те самые,
что вырастил, как цветы.

Чтоб день за днем,
в паденьях ночи к рассветам —
ты крепость в себе возводил.

2011

"The Player" (Thavet Atlas, 2012) (translated from Estonian)

 

Oh what a poor soul,
this much-afflicted being,
tinkling his leper’s breath-bell.

How they longed to help him,
offered support like ivy tendrils.

He twisted all the loyal ones into his ropes

and sent them into battles.

Watched with interest
as they fell,
got wounded
for him.

From a distant trench,
the other side of the frontline,
he laughed at the fools.

Before himself—
a mask carved from sorrow.

---

Translation Notes:

1. Tone & Diction:

   • "Leper’s breath-bell" – retains the grotesque, almost medieval imagery of the original ("leeprahinge kelluke").

   • "Ivy tendrils" (for võsuvääd) – suggests parasitic clinging, more vivid than literal "willow shoots."

   • "Twisted into ropes" – sharpens the violence of manipulation ("mässis köitesse").

2. Rhythm & Syntax:

   • Short, abrupt lines mimic the cold, detached observation of the player.

   • Enjambment ("fell, / got wounded") creates a staccato effect, like gunfire.

   • Dashes ("Before himself—") isolate the mask, emphasizing its artifice.

3. Key Metaphors:

   • War imagery ("trench," "frontline") universalizes the poem—could be love, politics, or literal war.

   • "Mask carved from sorrow" – implies performance of grief, not real feeling.

4. Why This Works in English:

   • Germanic roots align with Estonian’s directness ("poor soul," "much-afflicted").

   • "Breath-bell" is unconventional but arresting—a haunted sound.

   • The last line lands like a verdict, exposing the player’s fraud.

Final Thought:
This translation keeps the chilling clarity of the original. The Player isn’t a villain who gloats—he’s worse: a bored puppeteer, carving masks while others bleed. It’s a poem for the age of grifters and gaslighting.

(Would fit perfectly in a collection with Carol Ann Duffy’s dramatic monologues or Charles Simic’s bleak wit.)

by DeepSeek

"Der Spieler" (Thavet Atlas, 2012)

 

 "Der Spieler" (Thavet Atlas, 2012)

Ach was für ein Ärmster,
vielgeplagte Gestalt,
läutete sein Leprahauchglöckchen.

Wie man ihm doch helfen wollte,
Stütze anbot wie Efeuranken.

Er wand alle Treuen in seine Stricke

Und sandte sie in Schlachten.

Sah mit Interesse zu,
wie sie fielen,
verwundet wurden
für ihn.

Aus dem Schützengraben fern,
jenseits der Frontlinie,
lachte er über die Toren.

Vor sich selbst
eine aus Trauer geschnitzte Maske.

"Pelaaja" käännös (Thavet Atlas, 2012)

 

Ai niin raukkaa,
monisärkynyt olento,
leprahengellään kellon soitteli.

Niin häntä haluttiin auttaa,
tukea tarjottiin kuin muratille.

Hän punoi kaikki uskolliset köyteensä

Ja lähetti taisteluihin.

Mielenkiinnolla katseli,
kuinka he kaatuivat,
haavoittuivat
hänen puolestaan.

Kaukaa juoksuhautaan,
rintamalinjan toisella puolella,
nauraen tyhmille.

Itseään edessä surusta veistetty naamio.

"Игрок" (Тавет Атлас, 2012)

 

Ах, какой же он бедняжка,
Многострадальная личность,
Звенел колокольчиком прокажённого дыхания.

Как же хотели помочь ему,
Поддержку, как плющу, предлагали.

Он всех верных в свои верёвки сплел

И отправил на поля сражений.

С интересом наблюдал,
Как они падали,
Получали раны
За него.

Из траншеи издалека,
По ту сторону линии фронта,
Смеялся над глупцами.

С грустью вырезанной маской
Перед собой.

---

Комментарий к переводу:

"Honestly" (Thavet Atlas, 2014)

Wait just a moment longer
before you cast me out
to the edges of your
palms and glances.
This way you'll leave me my
dreams—
those still
without end or resolution—
let me brush
with a trembling toe
the mouths
of Vesuvian peaks,
chimney smoke,
then fly away again
down into the valley
where daylight
never penetrates,
where only the North Star
sows scant light.

There I'd wait till dawn
for a skylark
to carry me softly back to the sky.

But no...
Onto my palm
white
light
fell only a feather.

Floating—
with which I write
wings for thoughts
and a supporting neck
you could greedily clutch.

Now,
eyes like a key,
my soul
won't be buried in false earth,
imprisoned in Earth's domain.

My body?
I'll give it to you
for free—
you'll only have to bear it to the pyre,
to groaning kindling.

"Ehrlich" (Thavet Atlas, 2014)

 

"Ehrlich" (Thavet Atlas, 2014)

Wartet noch einen Moment,
bevor ihr mich verstoßt
an die Ränder eurer
Handflächen und Blicke.
So lasst ihr mir meine
Träume –
jene, die noch
kein Ende und keine Erfüllung fanden,
lasst mich mit zitternder
Zehenspitze streifen
die Schlünde
der Vesuvberge,
den Rauch der Schornsteine,
um dann wieder davonzufliegen
– ins Tal,
wo niemals
Tageslicht dringt,
wo nur der Polarstern
spärliches Licht säet.

Dort würde ich bis zum Morgengrauen harren
der Lerche,
die mich leise wieder zum Himmel trüge.

Doch nein...
Auf meine Hand
fiel weißer
Lichtschein
nur eine Feder.

Schwebend –
mit der ich Gedanken
Flügel schreibe
und tragenden Nacken,
an dem ihr gierig euch festkrallen könntet.

Nun,
die Augen wie ein Schlüssel,
wird meine Seele
nicht in falsche Erde gebettet,
nicht gefangen im Reich der Erde.

Den Leib?
Den kann ich euch
kostenlos überlassen,
ihr müsst ihn nur zum Scheiterhaufen tragen
zu stöhnenden Scheiten.

"Onestamente" (Thavet Atlas, 2014)

 

Aspettate ancora un attimo
prima di scacciarmi
ai margini dei vostri
palmi e sguardi.
Così mi lascereste i miei
sogni –
quelli che ancora
non han trovato fine né compimento,
fatemi sfiorare
con un dito tremante
le bocche
dei vulcani vesuviani,
il fumo dei camini,
per poi volare via di nuovo
– verso la valle
dove mai
penetra il giorno,
dove solo la Stella Polare
semina un barlume di luce.

Lì attenderei l'alba
un'allodola
che di nuovo mi porterebbe in cielo piano.

Ma no...
Sul mio palmo
bianca
luce
cadde solo una piuma.

Fluttuante –
con cui scrivo
ali ai pensieri
e sostegno al collo,
a cui potreste aggrapparvi avidi.

Ora,
gli occhi come chiave,
la mia anima
non sarà sepolta in terra falsa,
né imprigionata nel Regno della Terra.

Il corpo?
Ve lo posso dare
gratis,
dovrete solo portarlo al rogo
a far da tizzone sospirante.

"Rehellisesti" (Thavet Atlas, 2014)

 

Odottakaa hetki vielä,
ennen kuin hylkäätte minut
käsienne
ja katsenne ääriin.
Näin jättäisitte minulle
unelmani –
ne jotka eivät ole
saaneet loppua eikä määrää.
Antakaa koskettaa
tärisevällä varpaalla
vuorten
Vesuvius-ten suulia,
savupiippujen savua,
jotta voisin taas lentää pois
– laaksoon,
johon päivä
ei milloinkaan tunkeudu,
vain Pohjantähti
kylvää siemenen heikkoa valoa.

Siellä odottaisin aamunkoittoa
Kiuruakin,
joka hiljaa taas kantaisi minut taivaaseen.

Mutta ei...
Kämmenelleni
valkoisena
valona
laski vain sulka.

Leijuvan –
jolla kirjoitan
ajatuksille siivet
ja kannatellen kaulaa,
josta voisitte ahnaasti tarttua.

Nyt,
silmät kuin lukon,
sieluani
ei haudata huijaavan maan alle,
Maan valtakunnan vanki en jää.

Ruumiini?
Sen voin antaa teille
ilmaiseksi,
teidän tarvitsee vain kantaa se roviolla
huokailevaksi kekäleeksi.

«Честно» (Тавет Атлас, 2014)

 

Подождите еще мгновенье,
прежде чем отправите меня
к пределам ваших
взглядов и ладоней.
Так оставите вы мне мои
мечты —
те, что еще
не обрели конца и завершенья,
дайте коснуться
дрожащим носком
горных
жерл везувиев,
дыма труб,
чтоб потом снова улететь
в долину,
куда никогда
не проникнет день,
где сеет слабый свет лишь Полярная звезда.

Там я ждал бы до рассвета
Жаворонка,
что тихо вновь вознес бы меня к небесам.

Но нет...
На ладонь мою
белым
светом
лишь перо упало.

Парящее —
которым пишу
крылья мыслям
и опору для шеи,
за которую вы могли бы жадно ухватиться.

Теперь,
когда глаза, как ключ,
моей души
не зароют в фальшивую землю,
Владения Земли меня не заключат в плен.

Тело?
Его я вам отдам просто так,
даром,
вам лишь придется нести его на костер,
в стоны обугленных поленьев.

"Sometimes I Truly Wonder" (Thavet Atlas, 2010/2016)

 

Are we worthy of this Earth?
Our tread upon her skin and body,
our struggles and experiences

And sometimes I truly doubt
whether we deserve this Earth—
her very existence

And sometimes I fear
if we prove unworthy indeed
if she shakes us off—
strangers who’ve taken
the place of her own

Isn’t this warning familiar,
yet endlessly repeated—
history locking itself
as a lesson for us:
those vanished peoples?
Now we must answer plainly, from the heart.

Can we even—
do we have the strength—
with responsibility and ancestral feeling—
to respond?

Could we truly fail?

Just once, together—
noticing her,
awakening—might we sing in chorus?

Would Earth only listen...
turn her face to us again
as her own?

"A volte penso davvero" (Thavet Atlas, 2010/2016)

 

Siamo degni di questa Terra?
Dei nostri passi sulla sua pelle e corpo,
delle nostre lotte ed esperienze

E a volte dubito davvero
se siamo davvero degni di questa Terra
della sua esistenza

E a volte ho paura
se non siamo degni di Lei
se Lei ci scrollasse di dosso
Stranieri che hanno preso
il posto dei suoi figli

Non è forse un avvertimento familiare
eppure infinitamente ripetuto
la storia che si chiude a chiave
come lezione per noi -
quei popoli scomparsi
e ora dobbiamo rispondere con sincerità e cuore

Siamo capaci almeno
ne abbiamo la forza
con responsabilità e sentimenti ereditati dagli antenati
di rispondere?

Davvero non potremmo!

Almeno una volta insieme
accorgendoci di Lei
svegliarci e cantare in coro?

La Terra ascolterebbe...
Volgerebbe
di nuovo a noi il suo volto come cosa sua?

"Ibland tänker jag verkligen" (Thavet Atlas, 2010/2016)

 

Är vi värda denna Jord
Våra steg på hennes hud och kropp
våra strider och upplevelser

Och ibland tvivlar jag verkligen
Om vi verkligen är värda denna Jord
Hennes existens

Och ibland är jag rädd
Om vi inte är värda Henne
Om Hon skakar av sig oss
Främlingar som tagit
De egnas plats

Är det inte en varning vi känt igen
Ändå oändligt upprepad
Historien som låser sig
Som en läxa till oss -
De försvunna folken
Och nu måste vi svara uppriktigt och från hjärtat

Kan vi ens
Orkar vi
Med ansvar och känsla ärvd från förfäder
Svara?

Skulle vi verkligen inte kunna!

En enda gång tillsammans
När Vi märker Henne
Vakna och sjunga i en kör?

Skulle Jorden bara lyssna...
Vända
Ansiktet mot oss igen som sitt eget?